Nieuwsbrief 07 2019

Verenigingen

Harmonie St. Rosa organiseert elke donderdagochtend een rondleiding door de Sibbergroeve vanaf de camping.

Aan deze rondleiding kan en mag iedereen meedoen dus niet alleen campinggasten maar ook inwoners van Sibbe-IJzeren  en andere gasten  

Parochie

Bezoek van de nieuwe bisschop Mgr. Smeets aan Sibbe-IJzeren

Zoals reeds in de vorige editie vermeld zal de bisschop op zondag 30 juni een bezoek brengen aan ons dorp. Hij wil met zijn bezoeken aan alle dekenaten ervaren wat er in de dorpen van zijn bisdom leeft.

Het kerkbestuur nodigt jullie uit om hem een warm onthaal te geven en samen met hem over het wel en wee van ons dorp te praten. Het is een uitstekende gelegenheid om nader met hem kennis te maken.

Het programma is:

19:00 uur: ontvangst aan de Rosakapel in de Lokerstraat, daar zal kort stilgestaan worden bij het ontstaan en de waarde die deze kapel heeft voor de parochie.

Aansluitend zal er een korte rondleiding zijn in de ondergrondse kapel en het mergelmuseum in de Sibbergroeve.

20:00 uur: Gezamenlijk naar Café a/d Kirk alwaar we tot 21:00 uur de gelegenheid hebben met hem van gedachten te wisselen en waar op het verenigingsleven in Sibbe zal worden ingegaan.

Yad Vashem. (Eretitel: Rechtvaardige onder de volkeren) familie Reijnders Nijsten

Wat in de oorlog door de parochie Sibbe is geïnitieerd heeft afgelopen 18 juni geleid tot een postume uitreiking van een Yad Vashem onderscheiding aan de familie H. Reijnders-Nijsten in IJzeren. Omdat het destijds vanuit de kerk in gang is gezet heeft de uitreiking van de onderscheiding door de Ambassadeur van Israël aan de familie Reijnders, op verzoek van de familie ook in de kerk plaatsgevonden.

Een Yad Vashem (‘Jad Wasjeem’) -onderscheiding is de hoogste Israëlische Onderscheiding voor niet-joden die tijdens de Holocaust met gevaar voor eigen leven Joodse medeburgers hebben geholpen te overleven. Dat kan bijvoorbeeld door hen onderdak te geven of voor voedsel of valse documenten te zorgen. Het is voor mensen met kwaliteiten die niet iedereen had. Mensen die zich zonder eigen belang inzetten om Joden het leven te redden.

In de oorlogsjaren zijn in IJzeren 3 kinderen uit een Amsterdams gezin Cohen in enkele gezinnen in IJzeren opgevangen. Twee van de 3 kinderen (Pietje en Bep) waren bij de ceremonie in de kerk aanwezig en hebben daarbij aangegeven dat zij op een zeer liefdevolle wijze zijn opgevangen in IJzeren en wisten te melden dat hun hele gezin is gered en niet alleen dat gezin maar daarmee ook de inmiddels ca. 200 tellende afstammelingen. Ook hebben zij zich, ook al was het oorlog, steeds veilig gevoeld in IJzeren.

Tijdens de ceremonie heeft burgemeester J. Schrijen in zijn toespraak het verhaal van Jef Crutsen (in de oorlogsjaren wonend in IJzeren) aangehaald dat hij zich nog kon herinneren van die opvang.

“Tijdens de Paasvakantie van 1944 komen drie kinderen uit Amsterdam in IJzeren aan, zogezegd om op verhaal te komen van de slechte leefomstandigheden in de hoofdstad. Het zijn twee broertjes en één zusje Cohen in de leeftijd van 9 tot 13 jaar.

De kinderen worden over drie families in IJzeren verdeeld. De oudste jongen Elie verblijft bij de familie Delahaije uit de Groenstraat, het zusje (Bep) gaat naar de familie Reijnders in de Limietstraat en de jongste (Pietje) komt bij het gezin Crutsen in de Kapelstraat terecht. Als de Paasvakantie voorbij is gaan alle kinderen van het dorp weer gewoon naar school, maar de Amsterdammertjes niet. Pas dan blijkt de werkelijke reden van hun komst: zij mogen geen gevaar lopen om door de Duitse bezetter te worden opgepakt en in een kamp terecht komen.

Maar hoe hou je dat geheim in een kleine dorpsgemeenschap met maar 41 huizen? Waren de families die onderdak boden zich wel bewust van de grote gevaren die zij zelf liepen?

In het dorpje woonden immers ook wel enkele mensen die Duitsgezind waren.

Stel dat die mensen zouden gaan praten! Je moet er niet aan denken wat met de drie kinderen en de adoptiegezinnen had kunnen gebeuren!

Van de bezetter, de Duitsers, heeft IJzeren weinig last. Totdat het gezin Crutsen eind augustus 1944 inkwartiering krijgt van zes jonge SS-ers.  Zij parkeren hun pantserwagen op de oprit naast het huis en nemen bezit van de woonkamer om te bivakkeren. De ouders slapen beneden in een achterkamer. Pietje en Jef op de zolderkamer pal boven de ruimte waar de SS-ers slapen. Moeder Crutsen krijgt het dan toch te kwaad. Bang voor ontdekking wordt ervoor gezorgd dat Pietje heimelijk verhuist naar het huis van de familie Wim Nijsten dat honderd meter hogerop in de straat ligt.

Pas in mei 1945 als heel Nederland en dus ook Amsterdam is bevrijd kunnen de drie kinderen terug naar huis. Vader Cohen komt hen, dan al met een eigen auto, ophalen. Pietje komt moeder Crutsen nog bedanken maar Jef heeft nooit afscheid van Pietje kunnen nemen. En, wat nog erger is, ook nooit meer contact met hem gehad.

Het enige levensteken van het gezin Cohen is als de oudste van het drietal onderduikers naar IJzeren komt om te vertellen dat hij naar Israël vertrekt om dienst te nemen in het leger. Wanneer dat precies is geweest kan Jef zich niet herinneren. Mogelijk bij het uitbreken van de zesdaagse oorlog in 1967.”

Het is fantastisch wat deze drie gezinnen hebben gedaan en velen zullen zich afvragen wat zou ik onder die omstandigheden gedaan hebben? Op deze gezinnen mogen we trots zijn en onze dankbaarheid uitspreken voor hun moed en zorg die zij hebben verleend en daarvoor terecht worden onderscheiden.

Processie door Sibbe

Afgelopen zondag hebben we de sacramentsprocessie gehad waarbij door de kapelaan van Heugem, Slaven Brajkovic het Allerheiligste in een monstrans op plechtige wijze door de straten van Sibbe is gedragen. Dit gebeurde onder begeleiding van verschillende verenigingen, vrijwilligers en groepen.
Het was een prachtige maar lange route. Bijzonder hebben we genoten van de vele versieringen langs de weg en bij de diverse rustaltaren. We danken al de mensen die hun bijdrage hebben geleverd om hiervan een fraai geheel te maken.

Intens dankbaar…

kijk ik terug op de prachtige viering rond mijn priesterjubileum. De prachtig versierde kerk, de opluistering door de koren van Wijlre en Gulpen, de actieve deelname van verschillende werkgroepen en verenigingen van beide parochies, de aanwezigheid van zoveel (oud) medeparochianen, enz… U zult wel begrijpen dat het onmogelijk is om woorden te vinden om mijn gevoel van dankbaarheid uit te drukken.

Honderden handdrukken tijdens de recepties, of kaarten met welgemeende felicitaties en wensen maakten de dag compleet en onvergetelijk. Nogmaals, mijn oprechte dank hiervoor! P. Bronneberg, pastoor